Gisteren avond bedankte Wim mij om Sonja te zijn. Dat vond ik nu zo schoon van hem.
Dan vraag ik mijzelf: hoe is het “Sonja” te zijn en wat wil Wim daarmee zeggen? Ingewikkeld is het. Ik weet niet zo goed wie Sonja is en als ik het hem vraag, dan heeft Wim woorden te kort om dat te beschrijven. Is dat dan zo moeilijk? Ik met mijn moeilijke vragen ook.
Ik zou al veel langer mijzelf moeten kennen, maar dat is dus niet zo. Ik ben 44 jaar en ik moet Sonja nog bij elkaar zoeken. Ergens in mijn leven is er van alles mis gelopen zodat ik dat niet heb kunnen doen toen ik puber was of jong volwassen. Ik ben daarom voor de puberteit! Lang leve de puberteit! Zichzelf zoeken met vallen en opstaan is nodig in het leven. Ik heb zo twee beginnende pubers en ik probeer hun te steunen in hun zoektocht en dat lukt aardig. Ik moet wel mijn grenzen kunnen aangeven, maar waar liggen mijn grenzen? Oeps, alweer ingewikkeld.
Nee, ik ken mijzelf amper. Maar ik ben aan mijn zoektocht bezig! Vorig jaar ben ik ermee gestart. Wim weet wie ik ben en kan mij blijkbaar appreciëren. We zijn 21 jaar getrouwd en dan bedankt hij mij om de persoon wie ik ben. Dat voelt goed aan en daar ben ik blij om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten